Portret

Ik ben geboren in Heerenveen. Dat is jammer. Mijn ouders woonden destijds in Terwispel, en geboren worden in Terwispel is in mijn gevoelswereld verre te prefereren boven een nietszeggende plaats als Heerenveen. Het heeft iets exotisch om uit Terwispel te komen. Pittoresk tussen Beetsterzwaag, Gorredijk en Lippenhuizen. Ik ben gebrandmerkt door de armoe van de heide en het zand. Kind van Durk Snoad, de stroper aan het zandpad van Lippenhuizen naar Beetsterzwaag. Terwispel hoort daarbij. Zo'n geboorte in een ziekenhuis zou eigenlijk ook niet mee moeten tellen. Meteen daarna nemen de meeste ouders hun kind mee naar huis en groeit het op in hun woonplaats. De overal opduikende vanzelfsprekende aanname, dat je geboorteplaats iets zegt over je identiteit, is dus een illusie.

Mijn moeder zal daar wel anders over denken. Tenslotte werd het hele circus en dus ook deze buitengemeentelijke geboorte veroorzaakt door het feit dat ik inmiddels vier weken langer dan gepland de baarmoeder bewoonde, en bourgondisch mee at van moeders maaltijden. Zelfs zodanig, dat ik tot 12 pond was aangekomen. Aan 'halen' deden ze toen nog niet. Daarna ben ik als kind altijd wat te dik gebleven. En misschien ook een last voor mijn ouders? Dat de natuurlijke gang van zaken nog werd doorgezet heeft mijn ouders ook nog een traumaatje bezorgd. De lelijkste baby ooit was geboren. En mijn arme vader moest dat gaan melden in een plaats die hij niet kende, bij een gemeentehuis dat hij niet kon vinden. Toch enige invloed dus?

Het hele verhaal kwam bij mij boven toen ik de tentoonstelling 'Portrettisten nu' bezocht in Kasteel het Nijenhuis in Heino. En een indrukwekkend portret zag door Annemarie Busscher van een kind.

Prachtig! En tegelijkertijd:
Wat is er met dit kind?
En wil hij zich zo laten portretteren?


Annemarie Busscher: Rutger III, 2007

Gelukkig is er van mij geen foto uit die eerste week.