Voorschotbenadering

Ze zit naast de juf, d.w.z. er zit nog één jongetje tussen haar en de juf. Dan komt zij. Ondanks dat ze het kleinste stoeltje heeft kan ze net niet helemaal met de voeten bij de grond. Ze heeft een rose vestje aan. In haar nek hangt de capuchon. Blond en stil zit ze daar.

De juf herhaalt met de klas de letters die ze al kennen en wijst op de waslijn, waar de letters aan knijpers hangen. Een drukke gele vogel denkt dat hij de letters kent en de kinderen reageren ontzet:
- "neeee!".
De juf speelt met verve. De kinderen genieten en leren. De meeste van hen kennen de letters, zoveel is duidelijk. Ze oefenen samen de klankgebaren: de 'mmmm' met drie vingers bij de mond, de 'p' met een gebalde ploffende vuist.
Mijn rose prinses doet voorzichtig mee. Ze heeft geen enkel idee wat de letters kunnen zijn. Of waar de letters zijn. Maar ze let wel op. Ze wordt onder gedompeld in een voor haar nieuwe wereld en techniek. Vol verbazing aanschouwt ze deze wonderlijke wereld. Ook al is ze er nog niet aan toe, ze maakt het wel mee.

Vandaag las ik dat het 'voorschotbenadering' wordt genoemd.
Vanaf nu is zij mijn persoonlijk symbool van deze onderwijsleer.

Rollatoronderneming

Als ik via de personeelsingang door de kelder het verpleegtehuis binnen kom, struikel ik over minstens 40 rollators. Allemaal bekostigd door de ziektekostenverzekering. De meeste hebben hun baasje slechts kort terzijde gestaan. Bij sommige hangt het prijsje er nog aan. Hennie van der Most zou z'n vingers af likken bij zoveel ondernemingskansen!

Veel van de familieleden van de overleden rollatorbezitters hebben de verzekeraar opgebeld, wat te doen met de rollator:

- "Wat wilt u dat we met de rollator doen?"

- "Hij is van u mevrouw".

- "Maar hij is nog goed en bijna niet gebruikt".

- "Misschien kun u hem later gebruiken".

- "Ik ben pas 34!"

- "Ze roesten nauwelijks hoor!"

De mevrouw aan de andere zijde van de telefoon moet lachen om haar eigen scherpzinnigheid.

Als je alle rollators die zo zijn opgeslagen in kelders van verpleegtehuizen, bejaardentehuizen en zolders van mantelzorgers, zou opkopen en voor het leven verhuren voor € 100.- per stuk (gratis vervanging als-ie kapot gaat, ook voor raggende bejaarden), zou je rijk kunnen worden. Maar dat gaat niet, want de concurrentie stelt ze gratis en spiksplinternieuw beschikbaar. In plaats van het bedrag voor de huur. Hennie schudt z'n wijze hoofd.

Nee ik snap het wel: We moeten allemaal bezuinigen, maar de rollator moet in het basis-verzekeringspakket blijven!

Realisme

Ik had nog nooit van hem gehoord: Jan Worst. Een Fries nog wel, landgenoot. Nuchter.

Ronddolend door de kunsthal in Rotterdam, sta ik plotseling oog in oog met zijn 'egoïst'. Ik weet niet wat te doen. Schaamte, woede, lachstuipen en bewondering vechten om voorrang. Wel ongeveer in deze volgorde.


Hoe maak je zoiets?
Hoe voel je zoiets?
Maar bovenal: Hoe laat je zoiets ooit weer los?
Hoe onthecht je van deze bevalling?

Het werk roept een onbeschrijfelijk gevoel op, een gevoel dat ik de afgelopen jaren vaker heb gehad. Ooit las ik 'Knielen op een bed violen'. Nou ja, niet helemaal, misschien de helft. Daarna kon ik niet meer verder. De eindeloze beknelling heeft me nog steeds niet los gelaten. Het medelijden met de moeder, de woede over de vader, het verdriet van de kinderen. Mijn eigen opvoeding. Alles komt in dat boek bij elkaar. Een emotiecocktail.

Ik had zo'n cocktail ook bij Terry Rodgers en zijn glamourschilderijen.

En nu is er Jan Worst. Dit schilderij is nog veel erger.

Woede

Woede is een wervelwind,
ik voel mijn buik ontploffen.
Omdat ik de waarheid vind.

Ik boer van tegengas.

Uitgeraasd ben ik weer licht,
de vrijheid lonkt me aan.
Ik verlies wel mijn gezicht.

Het leven voor de boeg.