zaterdag 21 maart 2009

Even huilen

Ik ben een emotioneel mens. Lachen, schreeuwen, zwijgen, boos zijn. En huilen. Ik jank om alles. Joop Zoetemelk die wereldkampioen wordt, the sound of music, een goedkope amerikaanse serie, het maakt niet uit. En ik kan het oproepen.

Onderstaande video is een weergave van de eerste auditie van een onbetekenende telefoonverkoper in een Engels 'Idols' programma. De jury zit er al verveeld bij. 'Weer een nobody die denkt iets te kunnen'. En dan begint hij te zingen.......

Als ik kijk naar deze video, stromen de tranen over m'n wangen.

En als ik alleen ben, dan is dat heerlijk!


Ik hoop dat je kunt janken.



maandag 9 maart 2009

Roel Slofstra

Op de middelbare school had ik les van 'meneer Slofstra'. Nederlands, van een echte diepfries. Meneer Slofstra was al oud. Meneer Slofstra was bovenal een fenomeen. Allereerst deed hij z'n naam eer aan en slofte, uiterst langzaam door de klas. Ook was hij bibliothecaris en leende ons als 5 atheneum de leesboeken voor Nederlands. We stonden in de rij, zodat hij onze namen kon noteren. Eenmaal sprak hij daarbij de magische woorden:"En de Boer, wat is de naaaam?" Ik wist niet wat te zeggen. Ondertussen zag hij in de klas alles. Hij kon orde houden als geen ander, al weet ik niet waarom. Wij hadden diep respect voor hem. En hij hield van klassieke muziek.

Toen kwam de dag dat meneer Slofstra werd aangewezen als begeleider bij het schoolconcert. Een underground band zou optreden. Ik herinner me dat ik het alleen maar herrie vond.

Na afloop hadden we Nederlands en gnuifden:"nou meneer Slofstra en wat vond U?"

Nog nooit waren we zo verbijsterd als toe hij zei:
"Ik kon wel een opbouw ontdekken, en er waren zeker enkele thema's die tijdens de stukken terug kwamen. Knap gemaakt, al is het niet helemaal mijn muziek".

Hij had er aanzienlijk meer van gehoord en begrepen dan wij, dat hadden we wel in de gaten.

Een hommage aan hem, door z'n zoon, (altijd een mooi thema op deze blog):


zondag 8 maart 2009

De laatste dagelijkse blog

Het is zover. Ik stop ermee. Niet helemaal maar een beetje. Doel van het blogje was uiteindelijk om te leren hoe het moest. En ik kan het nu een beetje. 't was leuk. Tekst en een plaatje dat lukt. Nu verder.

Dus nu niet meer elke dag, maar misschien wekelijks. Ik heb allerlei onderwerpen een beetje in de week gezet. En die kunnen nu worden uitgewerkt. Misschien worden ze dan taalkundig beter, beter onderbouwd, langer, wat dan ook. Er is veel om op terug te komen. In ieder geval:

  • Emoties in het leven
  • God bestaat niet
  • Werken in een omgeving met vrouwen
  • Het vakmanschap van de leerkracht
  • Een 50-plusser in een virtuele omgeving
  • Het autobiografisch perspectief
  • Schaken
  • Geen leven na de dood
En nog veel meer.

Ik verheug me er op. Ik ga eerst maar eens proberen of ik een filmpje op dit blog kan krijgen. De virtuele wereld en emoties. Ik weet er al één.

zaterdag 7 maart 2009

Bridge is niet gezellig!

Ik bridge. Dat is niet moeilijk. Er is wel één of andere duistere reden dat mensen denken dat dat zo is, maar aangezien 80 % van de bridgeclub bestaat uit 60 plussers, die het na hun vervroegde pensioen hebben geleerd, zal het wel meevallen. Je hebt er in ieder geval weinig geheugen vooor nodig, hooguit wat overmatig zelfvertrouwen.

Wat wel moeilijk is, is goed bridgen. Het grote probleem daarvan is echter dat bijna niemand weet wat dat is, zeker slechte bridgers niet. Voor een slechte of middelmatige bridger is goed bridge nauwelijks te herkennen.

En daarom denken alle bridgers dat ze goed zijn. En daarom is het niet gezellig maar wel fanatiek. Of word elk slecht resultaat toegeschreven aan 'pech'. De meest gehoorde zin op een bridgeclub:"als het maar gezellig is". Wat een onzin! Als ik iets wil doen voor de gezelligheid bedenk ik wel iets anders.

Waarom ik het dan toch doe? Bridgen doe je voor je partner!
Daar kunnen veel mensen iets van leren.

vrijdag 6 maart 2009

Vakmanschap

Veel leerkrachten nemen hun vak niet serieus. Ze schamen zich voor hun vakmanschap of weten niet wat dat is. Als je een goede leerkracht bent, dan kun je kiezen tussen verschillende gedragspatronen, die je kunt inzetten bij verschillende kinderen. Veel leerkrachten noemen dat: "je hebt het of je hebt het niet". Dat is een enorme ontkenning van vakmanschap. Als de timmerman dat zou zeggen, zou je je huis niet laten (ver-)bouwen door die gek. Maar een leerkracht die dat zegt verwacht wel dat ouders hun kinderen aan haar toe vertrouwt.......

Neem je vak serieus. Investeer in je vakmanschap!

De boekenweek gaat over dieren....

Anabel is een olifant in de dierentuin van Emmen, of beter Anabel was een olifant in de dierentuin van Emmen. Want Anabel is dood. In een greppel gevallen. Bij die val liep ze een soort Turks pilotensyndroom op, waardoor ze niet meer op kon staan. Sneu.

Mijn vader was boer. De veearts kwam bijna dagelijks langs, voor de koeien en varkens. Soms was er iets met de hond. Daar keek hij dan even naar, gratis. Of hij gaf hem 'een spuitje', ook gratis.

Als de kat ziek was, dan had hij 'kattenziekte'. Dat was de enige ziekte die wij kenden bij katten.
Je kon hem genezen als je met een bijl een puntje van z'n staart hakte. En dat deden we dan. Pas later snapte ik wat 'aderlaten' was.

Geert Wilders heeft vragen gesteld over Anabel. Ik vind het zielig voor Anabel dat ze dood is, maar zo gaat dat soms met dieren. Ik heb niets met een partij voor dieren of iemand die ook over die lijn wil scoren.

Ik hoop dat de eerste zin over de Turkse piloten mensen meer raakt.

woensdag 4 maart 2009

Het begin van het einde.......

"Een dag niet geblogd is een dag niet geleefd". Toch zijn er dagen dat het bijna niet lukt. Een volle agenda, afspraken met anderen zodat je je niet terug kunt trekken, geen laptop op het toilet, kortom allerlei oorzaken.

Het kan eigenlijk niet waar zijn. De keuzes die zijn gemaakt zijn fout. Ik doe iets fout.

Ik voel me onderdeel van de gekte die tot niets leidt.

dinsdag 3 maart 2009

Onrechtvaardig.

Ik rijd op de snelweg. De zon schijnt aangenaam over mij en de landelijke omgeving. Ik rijd ongeveer 110, lekker rustig in de rechterbaan. Ik ben goed geluimd, gelukkig bijna!

Ik stuit op een vrachtwagen. Ik moet wel inhalen. Ik versnel. Voor de vrachtwagen rijdt een hoge auto. Ik heb een hekel aan hoge auto's. Of beter ik heb een hekel aan achter hoge auto's rijden. Je ziet niks. Ik heb trouwens een hekel aan mensen met een hoge auto. Waarom moet iemand iets aanschaffen dat het uitzicht van anderen bederft? Wat moet je met een 4 wiel drive als je toch nooit in de modder rijdt?

Ik ga voor de te hoge arrogante zak rijden. Ik ben opgefokt. Ik rijd ondertussen 150, want er rijden nog 2 hoge auto's. Ik moet ze voorbij, anders zie ik nog niks. En weet je hoe onnodig hard die mensen rijden in dat soort auto's?

Ik word geflitst. Ik ben immers nu een crimineel. Het is goed dat dit soort jakkeraars wordt geflitst. Tuig is het! Laat ze iets nuttigs gaan doen daar bij de politie. Boeven vangen of zo!

Ik zak af naar 110. Een vrachtautootje haalt me in en gaat vlak voor mij rijden. De wereld is tegen mij. Ik voel me klote. Op het depressieve af.

Ja, ik ben een emotioneel mens.

maandag 2 maart 2009

Oefenen in bescheidenheid

Ik ben naar het Concertgebouw geweest. Nu moet je niet te hoog inzetten als boerenzoon, zo'n eerste keer, dus ben ik begonnen met een kindervoorstelling. Een goede keus zo bleek al snel. Het Koninklijk Concergebouworkest, o.l.v. Jan Willem de Vriend, voerde voor de kinderen o.a. (een deel van) de negende symphonie van Beethoven op, je weet wel: "alle menschen werden brüder".

Terug in Zwolle miste ik de laatste trein. 'Lopen naar Dalfsen', dacht ik toen. Het bleek veel te ver. Het bloed koekt nu nog aan m'n voeten.
Vandaag werd bekend dat het orkest van het Oosten, waar JW de chef dirigent is, problemen met hem heeft.

Hoe duid je zo'n dag?

Het beste orkest ter wereld treed op voor 1000 kinderen, olv een man die wel bekend is, maar niet meer vanzelfsprekend geliefd, zoals hij zelf wellicht dacht; voor een publiek, dat later in de nacht, 150 kilometer verderop, al weer zal leiden aan grenzeloze zelfoverschatting.

Een enorme oefening in bescheidenheid, voor alle betrokkenen. Denk nooit dat je belangrijk bent, of goed ergens in.

Daar kan ik de week weer mee in.