zaterdag 28 februari 2009

Lewis: een echte ambtenaar 2.0

Ik kijk steeds minder TV. Heerlijk eerlijk Heertje natuurlijk, om de TV aan de kaak te stellen. En zo nu en dan een detective. Maar Morse is dood. Dood, dat lijkt een steeds terug kerend thema in deze blogs. Maar nu even niet.

Morse had een hulpje: Lewis. De man die in Australië naar huis belde en ondertussen tussen z'n tenen de sporen van een dag hard werken weg wreef. Een nagel van z'n grote teen haalde en die als tandenstoker gebruikte. Een man naar mijn hart.

En nu heeft Lewis op zijn beurt een eigen hulpje: sergeant Hathaway.

Gisteravond heb ik weer eens naar een aflevering van 'Lewis' gekeken, weggestopt op België twee. Briljante dialogen, en een prachtig plot. En vooral van deze tijd: Lewis, die weet dat alle studenten communiceren via hun website, hyves en linkedin.

Ik ben ook bezig om mijn generatiegenoten te laten ontdekken wat de consequenties zijn van de virtualisering van de wereld. En onze overheid doet dat ook met z'n ambtenaren: Op weg naar Ambtenaar 2.0.

Lewis is dat al, een echte ambtenaar 2.0. Het ware geluk.

Waarom zouden we doodgaan?

Ik ben vandaag in een boekhandel geweest. Dat is een soort luilekkerland waar je niet aan komt. Je wordt er zelfs aanzienlijk lichter. Ik trof er Mathieu. Ik bewonder Mathieu. En nu heeft hij ook nog een werkje geschreven met als titel:"Waarom zouden we doodgaan? Over de zin van het bestaan en wat daarna komt. Gelukkig beweert Mathieu niet dat je na de dood verder leeft of dat je ergens komt. Heerlijk! (Mathieu Weggeman: Prometheus, 2008).

Opnieuw vraag ik me af waarom dit me zo fascineert. En ik weet het meteen: Ik heb zo vreselijk te doen met al die mensen die denken dat er wel iets is. En ik zou zo graag willen dat ze los kwamen van die gedachte.

Toch helpt het helemaal niets dat ik daar dan iets over lees. Of schrijf. Maar op de één of andere manier lucht het op. Anderen zouden kunnen lezen wat ik ook lees. Maar ze doen het niet. Ze kiezen zelf voor die onwetendheid.

Daar voel ik me minder schuldig door.

vrijdag 27 februari 2009

Vakmanschap en Leerachterstand. En Prem!

Hoe zou je het onderwijs moeten inrichten, zó dat alle kinderen optimaal aan hun trekken komen? Hoe richt je een leersituatie in, zó dat kinderen optimaal bereid zijn tot leren? Daar is veel over bekend. En het is niet ingewikkeld. Kennis ervan, en de vaardigheden om het toe te passen, vormen een groot deel van het vakmanschap van de leerkracht.

Er zijn kinderen met een leerachterstand. Voor sommigen van hen is de leersituatie niet optimaal ingericht. Zij hadden verder kunnen zijn met een anders ingerichte leersituatie.

Er is een beeld van het onderwijs. Voor mensen van boven de 35 is dat nog steeds, ondanks alle vernieuwingen, een klassikaal beeld. Met een juf voor de klas. Dat is de plek en de setting waarin je leert.

Prem Radhakishun haalt al deze dingen door elkaar en veronderstelt dat leerachterstand rechtlijnig is verbonden met maanden onderwijs en ook klassikaal onderwijs. Achterstand wordt veroorzaakt door leerkrachten die hun werk niet doen.

Prem heeft soms gelijk. Veel leerkrachten kunnen iets van Prem leren. Elementen van vakmanschap, creatieve oplossingen, aandacht en serieus nemen van kinderen. Soms heeft Prem ongelijk. Soms is Prem eenkennig en kiest hij voor ouders die beter moesten weten. Net als Prem.

Er is een verband tussen al deze dingen.
Het is de moeite daar over na te denken.

donderdag 26 februari 2009

Toeval is wat je toe valt

Gisteren heb ik geblogd over de dood. Dat was eigenlijk al eergisteren, maar één blogje per dag lijkt me meer dan genoeg. Dus plaatste ik het pas gisteren. Maar het artikel was al eerder in de kosmos beschikbaar.
Gisteren stortte er een vliegtuig neer van Turkish airlines. Ijn Nederland! In een weiland. Er vielen doden. Is dat nu mijn schuld? Of is dat toeval? En wat is toeval, een wiskundige curiositeit of een knipoog van God?

Ik heb een hekel aan God, dus ik heb liever niet dat hij knipoogt tegen mij. En dit soort knipogen is al helemaal slecht voor z'n beeldvorming, al valt daar vanuit zijn perspectief weinig meer aan te doen. Het is meer een bevestiging van wat ik al dacht. Bovendien: "Als God knipoogt, moet je wel omhoog kijken" (Squire Rushnell, Forum Amsterdan, 2006). En ik keek niet.

"Waarom heb je dan dat boek, Albert?"

Soms zit ik vol vragen.

dinsdag 24 februari 2009

Dood

Sommige mensen vinden het eng als je over de dood begint. Misschien ben je wel levensmoe en dat geeft weer allerlei verantwoordelijkheden voor de omgeving. Anderen zijn er bang voor. Inmiddels is dat niet meer nodig.

Adam en Eva werden door God gevraagd om niet van de 'boom van goed en kwaad' te eten. Dat was niet slim van God. Nu wisten Adam en Eva plotseling dat die boom er was, en wat erger was, ze wisten nu ook dat er goed en kwaad bestond. Wat een ellende! Dat is nou bewustzijn.

God beloofde hen echter dat ze ooit in de hemel konden komen. Dat is een plaats waar geen besef meer is van goed en kwaad. Tenminste: er is alleen maar goed. En dat is raar, want je weet alleen maar dat iets goed is als je ook weet dat er kwaad is. Je weet alleen maar dat je in de hemel bent als je weet dat er ook mensen in de hel zijn. En daar voel je in de hemel dan weer niets bij want dat is een vorm van ongelukkig zijn: "medeleven".

Of er is geen medeleven, d.w.z. geen bewustzijn. En dat is jammer want dan weet je niet waar je bent. Dus als je dood gaat lever je je bewustzijn in. Daarom duurt de hemel ook eeuwig.

Je hebt er geen weet van. Het maakt dus ook niet uit of je in de hemel of in de hel bent. Je bent bewusteloos. Er is geen bewust zijn meer. Gelukkig maar. Jammer dat het leven daarmee ook geen zin meer heeft!

Of is dat dan de grote meevaller?

Middenmoterroerselen.

Ik behoor tot de middenmoot. Als ik uit ga van een normaalverdeling, kan ik bijna alles net iets beter dan gemiddeld (of kan ik dat tot op dat niveau leren), maar ik kan niets goed. Soms heb ik een uitschieter naar beneden of naar boven. Ik heb me daarom benoemd tot middenmoter. Dat leek me passend en reëel.

Mijn beslommeringen en zieleroerselen zijn dus die van een middenmoter. Daarom is het ook goed dat niemand ze leest, of zou het goed zijn als andere middenmoters ze ook lazen, ter geruststelling. Middenmoter zijn is een vorm van geestelijk gehandicapt zijn waar je je de hele dag van bewust bent. Het relativeert het leven enorm. Het geeft rust.

Vandaag zei iemand: "Ik ben iemand door mijn werk. Als ik niet werk vraag ik me soms af: Wat ben ik zelf, zonder werk?"
Het antwoord is ontluisterend en geruststellend tegelijk: Niets en niemand. Of 'jezelf', dat is hetzelfde. Dat geeft heel veel rust. Je drijft. Je kunt dood zijn. Of stromen. Noem het de hemel.
Ik verlang er niet naar daar te zijn. Het is trouwens geen plaats en je hebt er geen weet van. Maar het is vast geen straf. De hel bestaat dus ook niet.

maandag 23 februari 2009

Heertje: Heerlijk eerlijk! Of ben je daar te dom voor!?

Stelling:
De pers is de bron van minstens de helft van alle ellende en geruzie in de westerse wereld, zeker tussen politici.

Dat komt omdat ze daar belang bij hebben. Als ik (of een politicus) iets beweer en het is genuanceerd, dan trekt dat niet de aandacht. Maar als het ongenuanceerd is, dan wel. En dus maakt een journalist het ongenuanceerd. Bij voorkeur legt hij het daarna voor aan iemand die het er zeker niet mee eens is en bij voorkeur niet genuanceerd. Die zegt dan misschien ook weer iets ongenuanceerds. En nu is er al twee keer nieuws. Gecreëerd door een journalist. Er is een TV-programma dat dit fenomeen aan de kaak stelt: Heerlijk eerlijk Heertje. Een briljant programma! Met heel veel lagen en pogingen om uit te leggen wat er gaande is. En daar wordt dan weer niet naar gekeken. Want kijkers snappen het niet. Die zijn dom gemaakt door andere journalisten.

Als ik kijker was van Heerlijk, eerlijk Heertje en ik zou tijdens het programma weg zappen, dan zou ik me zorgen maken over mezelf. Maar dat doe ik dan niet, want als ik weg zap ben ik daar te dom voor!

zondag 22 februari 2009

Hoe belangrijk ben je?

Ik heb een nieuwe internetmogelijkheid ontdekt: Je kunt je persoonlijk profieltje op een profileringssite zetten. Hoe belangrijk kun je zijn? Je kunt je profieltje weer verbinden met anderen. En dan: Je kunt andere uitnodigen zich met jou te verbinden! Het net sluit zich!
Bij de mensen die je kiest om zich met jou te verbinden kun je mensen uitnodigen die een hekel hebben aan elkaar en elkaar gelukkig al jaren uit het oog zijn verloren. En die zien elkaar dan weer. En worden aan elkaars bestaan herinnerd. Ze kunnen zich niet meer in een hoekje van deze wereld verstoppen!
Onzin natuurlijk! Had je maar niet moeten mee doen! Maar waarom doe je mee? Of deed je niet vrijwillig mee? Is de druk van de omgeving zo groot? Hoe onttrek je je aan de peer-group? Als je er in zit kun je er niet meer uit. Het net sluit zich.

Je bent ingesloten: "Linked In".

zaterdag 21 februari 2009

Buikdanseres

Voor sommige mannen is het kijken naar een buikdanseres
"the closest to sex they will ever be". Zij vormen een trieste aanblik.

vrijdag 20 februari 2009

Jemmy van Hoboken



Een dag niet geblogd is een dag niet geleefd. Toch ben ik 3 dagen buiten het bereik van een computer geweest. In de echte wereld. En daar heb ik Jemmy leren kennen. Jemmy van Hoboken.

Ik zie een meisje met een geit. Op de achtergrond zit een monnik, geknield voor een open haard. Dat is in ieder geval het beeld dat bij mij achter blijft.

Ik zie een andere monnik, belangrijkdoenerig zwaaiend met z'n kruis, als een duivelbezweerder. Ik hoop dat Jemmy een hekel heeft aan dit soort monniken.

En dan zie ik Jemmy wachtend op een betere wereld. Een dorpje in een aardappelschilbakje.

Ach Jemmy, het wordt vast goed!

donderdag 19 februari 2009

Necrofiele dieren

Ik las een column van een sportjournalist. Hij vond dat Marco van Basten niet met de fans van Ajax had moeten praten. Van Basten is de trainer. De fans zijn er als klapvee. Basta!

Ik vraag me af waar een column voor is. Schrijf je daarin iets wat je echt vindt, of hoor je mening A en schrijf jij dan mening B?

Ik kijk naar De Wereld Draait Door (DWDD). Matthijs van Nieuwkerk heeft een bioloog op visite. Die vertelt over het feit dat hij een prijs (de IG-Nobel) heeft gewonnen met het vastleggen van de paring van twee homosexuele eenden, waarvan er één dood is. Homofiele necrofilie komt blijkbaar (ook?) bij dieren voor.

Er zijn bewegende beelden van een necrofiele duif op een plein in Florence. Je ziet een duif, die op een andere (niet bewegende) duif zit. Veel valt er niet te zien. Matthijs kan er niet naar kijken zegt hij. Vindt hij dat echt? Of vindt hij dat je dat moet zeggen?

Ik vraag me af waar DWDD voor is. Is het onderhoudend of ter meerdere glorie van Matthijs?
En zegt Matthijs daar wat hij denkt, of zegt hij wat hij denkt dat de kijkers vinden dat hij moet denken?

De betreffende bioloog is onderhoudend. En waardevrij in zijn analyse.
Daar kan Matthijs nog een hoop van leren.

zondag 15 februari 2009

Interessante mensen?

Gisteravond zag ik Paul de Leeuw bij Wilfried de Jong. 24 uur lieten zij zich opsluiten. In de hoop dat ergens gedurende die 24 uur er een interessante minuut voorbij komt. Soms verspringt de klok, die in beeld mee loopt 3 uur. Er is niets gebeurd.

Hetzelfde principe ligt onder het programma 'Zomergasten'. Daar nemen ze zich in ieder geval nog een gespreksonderwerp voor. Dat levert soms interessante momenten op, die overigens niet altijd (vaak niet?) met de gast te maken hebben.

Er zijn vast veel interessantere mensen dan deze zgn. 'Bekende Nederlanders'. Misschien zou zo'n 24 uur met veel interessanter met onbekende landgenoten.
Wat is autobiografisch perspectief?
Hoe wordt een mens wie hij is?
Bestaat God echt niet?

Waarom doen leerkrachten niet mee aan de discussie over het nieuwe leren?
Waarom is het een onzalig idee om de CITO toets later in het jaar te zetten?

Wilfried kom op! Kies mij!

zaterdag 14 februari 2009

Het leven is één competitie

Al iemand die zich af vraagt wat middenmoterroerselen kan betekenen? Niet waarschijnlijk aangezien nog niemand mijn blogs leest. Dat op zich is iets voor reflectie. Ooit leerde ik dat
"je schrijft om gelezen te worden". Taalgebruikssituaties zijn wezenlijk in het onderwijs. Zou het echt zo zijn? Of zijn ze nodig in een fase dat je als schrijver nog niet genoeg hebt aan jezelf?
Dat je nog uitgedaagd moet worden om te schrijven of te denken? Een schrijver alleen op z'n kamer heeft ook pas lezers nodig als ie klaar is. En als ie niet wordt gelezen zou hij dan zelfmoord plegen? Gezien het aantal schrijvers en de aanwas van de wereldbevolking lijkt me dat onwaarschijnlijk.

Middenmoterroerselen, het komt vast nog wel eens terug.

vrijdag 13 februari 2009

De eerste dag

Ik ga dus bloggen. Je ziet maar weer wat er van komt als je je met de jeugd af geeft. Mijzelf kennende zal het wel een weekje of zo duren en dan slaat het dood. Of gaat dit eindelijk de dodelijke columns opleveren waar de wereld al jaren niet op zit te wachten? Ik weet het niet.
En zo hoort het ook. Ik ben immers een fervent aanhanger van de Tao en het werk van Lao Ze.
De verste reis begint met de eerste stap. Iedere dag komt er weer een nieuw cliché tot leven.
Niets heeft een doel. Ook bloggen niet.