donderdag 23 juli 2009

Griekenland: de bus

Ik zit op een terrasje voor een Grieks ontbijt. Vier plakjes stokbrood en wat honing, gecombineerd met uitzicht op een azuurblauwe zee. Als ik mijn ontbijt bijna op heb komt de bus. De bus is groen. Een plaatje met een 'A' erop doet vermoeden dat ooit Oostenrijk een basis voor deze bus is geweest. Of misschien de geboortegrond.

Een reisje met deze bus is één van de geneugten van Ikaria. De chauffeur is een sportieve 40-er. Zijn zwetende kaalgeschoren hoofd, zijn armen met enorme spierbundels en sportschoenen onder een korte broek, maken dat zijn deskundigheid als chauffeur niet ter discussie staat. De haarspeldbochten verzetten zich niet als hij voorbij komt.

De bus is volgens zijn inzichten en smaak ingericht. Boven de grote voorruit zijn meerdere vaandels en een vlag aangebracht, die verraden dat Olympiakos Piraeus het hart van deze chauffeur heeft gestolen. Daarnaast zijn met punaises meerdere biljetten van 1 dollar opgeprikt, naast één biljet van 20 euro. Er staat niets bij. Conclusies zijn voor eigen rekening. Een rozenkranskettinkje en een mobile vervolmaken het interieur van de bus. Uit de luidsprekers klinkt Griekse muziek.

Er rijden meerdere bussen op Ikaria. Er is geen dienstregeling. De bussen gaan waar de mensen gaan, op de momenten dat de mensen dat willen. Er zijn geen haltes. De bus stopt als je er in wilt, of er uit.

De bus brengt me naar het toernooi. En weer terug. De chauffeur wacht even als nog niet iedereen er is. Het is rustig. Het is Grieks. Misschien komt de bus morgen weer.

woensdag 22 juli 2009

Griekenland: Bananensap

Het is warm in Athene. Maar niet te warm. Warmkijkers hebben me gewaarschuwd dat dit niet de tijd is om de Griekse hoofdstad te bezoeken. Een fris windje zet deze warmkijkers definitief buitenspel. En als Nederlander moet je toch voor 1 januari het Akropolismuseum hebben bezocht. Eén euro! Waar doen ze het van.

Overnachten in een airco-geklimatiseerde kamer maakt het allemaal dragelijk. Slechts één ervaring zal ik niet licht vergeten. Onverwacht en onverhoeds, slaperig bij het ontbijt, werd ik geconfronteerd met een voor mij geheel nieuwe ervaring. Nooit gezien bij de C 1000. Voor mij nu defintief "The Greek Connection".

Bananensap bij het ontbijt.

woensdag 8 juli 2009

Vakantieschaak

Het is zover. De weken waarin we de rest van ons leven gaan goed maken, staan weer voor de deur. Vanmiddag nog probeerde ik genuanceerd te zijn, nu kan ik mijn gekste ik de vrije loop laten. Mijn omgeving lijkt er het hele jaar naar te hebben uitgekeken, en toch zie ik mensen gaan als met de staart tussen de benen. Waar moet ik heen? Wat moet ik al die tijd?



Bron: lezersenboeken.blogspot.com

Ik persoonlijk heb gelukkig geen probleem. Aangezien het allemaal niet zoveel zin heeft, ga ik iets doen wat alleen in zichzelf zin heeft: ik ga mee doen aan een schaaktoernooi. Vroeger was dat vooral leuk omdat ik een beetje kon schaken. Tegenwoordig moet de locatie van het toernooi de moed er in houden. De oneindige angst om ooit met 0 uit 9 voor paal te staan neemt al onmetelijker vormen aan. Maar Griekenland, in het bijzonder Ikaria, waar de grote Ikarus vanwege zijn hoogmoed werd gestraft, lijkt een passende locatie voor een schaker op retour.

Als ik van mijn plannen vertel, als antwoord op de obligate vraag:"en waar ga jij naar toe?", zie ik mijn gesprekspartners meewarig schrikken. Interessant en onmogelijk tegelijk. Het gezonde verstand vaart meestal ook meteen uit het hoofd: "Is dat internationaal?"

Elke keer moet ik me weer inhouden. Fatsoenljik blijven. Hoezo stomme vraag? Stomme vragen bestaan niet, alleen domme antwoorden. ..... Glimlach.

Vanmorgen mocht ik dat nog niet zeggen. Maar nu schreeuw ik het uit: "Nee schat, het Overijssels kampioenschap wordt dit jaar op Ikaria gehouden!" Nou goed?