Kunstroute (1)

Dalfsen kent een kunstroute. Diverse plaatsen waar professionele en minder ambitieuze of pretentieuze 'kunstenaars' hun waar tonen, en ook aan de man brengen. In de vorm van beelden, schilderijen, sieraden of, alomtegenwoordig, in prentbriefkaarten.

Ik kan het niet laten steeds weer een rondje langs de durfals te maken, al zijn mijn verwachtingen diffuus. Want wat tref ik aan? Dalfsen kent 27313 inwoners. Ik kan vele en diverse kunstenaars bezoeken, laten we zeggen ongeveer 54,6. Zoiets. Verdeeld over 35 zgn. 'kunstpunten'! Dat betekent dat 0,2 % van alle Dalfsenaren zichzelf kunstenaar noemt. Dat wil zeggen: beeldend kunstenaar. En daar openlijk voor uit komt. Of mee kokketeert. Dan reken ik de mensen die zich niet durven te laten zien dus niet mee. Of de schrijvers en dichters die verstek laten gaan, tenminste daar is er geen één van terug te vinden in de brochure. Als we deze verhouding op Nederland toepassen, kent Nederland 16.678.515* 0,2% = 33.357 beeldend kunstenaars. Tel uit je winst. Wie koopt al die kunstwerken?

Wat de deelnemers maken stemt niet altijd vrolijk. Sommige mensen maken ronduit rotzooi. De meeste daarvan doen dat trouwens met verve en overgave. En willen mij graag van hun passie deelgenoot maken. Ik leer. Wie ben ik om het rotzooi te vinden? Immers: wat is nou kunst? Als iemand iets maakt, wat iemand anders niet kan maken? Of : als het er mooi verzorgd uit ziet? Als het technisch knap is? Als het origineel is? Duizenden boeken zijn tevergeefs daar over vol geschreven, over de kunstvraag.
 
En toch! Ook tijdens de kunstroute in Dalfsen is het er. Zomaar in een hoekje. Terwijl honderden mensen op een terras een ijsje eten, is er vlak naast Kunst te vinden. De meeste mensen merken het niet. Drinken een pils. Likken aan hun aardbeiensorbet.
 
Drie mensen hebben elkaar gevonden. Twee ervan hebben een 'BDE' gehad, een 'bijna dood ervaring'. Gedrieën hebben ze een vorm gevonden om die ervaring te delen met anderen. In de ruimte met hun werken is naast hun producten een voorpremiere te zien van de film 'Eindeloos bewustzijn', naar het boek van Pim van Lommel.
In de film een aangrijpend verhaal van een meisje dat op 16 jarige leeftijd een BDE had, en al 20 jaar bezig is deze een plaats en vorm te geven. Tegen de stroom van haar familie in.
Om mij heen twee dames, die hetzelfde doen, de één misschien handiger en technisch kundiger dan de ander, maar beide volkomen authentiek.  
De vorm van één van beide spreekt mij mateloos aan: cross-mediaal. Geïntegreerd als een schilderij met muziek en video.
 
De voorpremiere, de crossmediale werkvorm en de gematerialiseerde emoties van betrokkenen, doen de tranen over mijn wangen stromen. Ik weet het weer: Dit is kunst! Je hoeft geen BDE te hebben gehad om kunst te maken. Als de emotie in het werk te vinden is. Als de persoon in de verf of de video of de muziek zit. Als ik de woorden niet kan vinden om het te beschrijven. Dan zwijg ik.
 
Geef ik graag de Kunst de ruimte.