maandag 13 juni 2011

Belijdenis

Een kennis is naar een 'geloofsbelijdenis' geweest. Dat is het moment waarop- en de kerkdienst waarin  iemand zich aan de kerk bindt en overgeeft. Het moment dat het eigen denken definitief wordt ingewisseld voor de grillige fratsen Gods.  Het zou allemaal aan mijn aandacht zijn voorbij gegaan, als de betreffende kennis mij niet verbijsterd had geconfronteerd met iets dat ze zich nog herinnerde.
- "We moesten zingen: Leer mij volgen zonder vragen!".
- "Verder weet ik het niet".

Tot mijn eigen verbijstering welt in mijn bewustzijn zonder enige moeite de rest naar boven:
Leer mij volgen zonder vragen
Alles wat gij doet is goed.
Leer mij slechts het heden dragen,
met een rustig kalm gemoed

Schijnen mij uw wegen duister:
Heer ik vraag u niet waarom.
Eenmaal zie ik al uw luister,
als ik in uw hemel kom

de tekst tekent de volledige overgave en het inleveren van de eigen wil.

De herinnering levert een hoop ambivalente gevoelens op. Ik voel me een beetje trots dat ik me deze tekst herinner. Ik wist niet dat ik het nog wist. Douwe Draaisma zou trots op me zijn!
Ik probeer objectief naar de tekst te kijken. Het taalgebruik heeft wel iets. "Schijnen mij uw wegen duister", dat ga ik binenkort eens toepassen op een collega.
Is het inhoudelijk allemaal zo vreselijk verschillend van het 'Wu Wei' van de Tao, of van het 'Amor Fati' van Nietsche? Ik weet het niet. Tao en Nietsche roepen op om "je lot te leven".  De gelovigen leggen het buiten zichzelf. Schuiven de verantwoordelijkheid af: God wil het. Lafaards.
Maar het ergste is: er komt misschien na dit leven nog iets, waardoor het nu, niet zo belangrijk is. Mijn walging is in volle omvang terug.

Je levert je vrije wil in als je belijdenis doet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten