Bekering (1)

Allah heeft een nieuw slachtoffer gemaakt. God bestaat niet en Allah is zijn broer. En dat zijn de ergste in de Allah-cultuur. Ze was zo'n aardig meisje. Altijd vrolijk. Stralend, lachend, rinkelend. Jammer dat onze taal geen woorden heeft voor dat soort meisjes. Meisjes waar je niet beslist iets mee hoeft, om er toch terloops van te genieten.Omdat ze maken dat de zon altijd schijnt. Dat iedere zwarte dag toch een klein zonnestraaltje heeft. Meisjes, die je laten begrijpen dat Platoonse liefde voor iedere man is weggelegd.

Plotseling draagt ze een hoofddoekje. Ik herken haar stem, maar mijn lichaam wil niet mee. Ik kan stem en verschijning niet bij elkaar brengen. Al weer schieten woorden tekort. Alleen een gedicht is adequaat. Mijn maag keert om. Mijn ziel ziel staat stil. De zonnestraal breekt bij het krieken af. Het is alsof ze dood is. Een zelfgekozen dood? Of opgelegd door een man? Er zit vast een man achter. Niet herkende onderdrukking? Realiseert ze zich wat ze doet? Zich afdekken voor een godheid die niet bestaat? Nooit meer zwemmen? Je afkeren van de heersende cultuur?
Er komt een kind op bezoek, waar ze even op moet passen. Kinderen waren gek op haar, op haar klaterende lach, haar vanzelfsprekende mede-kind zijn. Nu is het kind bang voor haar, huilt angstaanjagend en onbedaarlijk.

Ik kan mijn gevoelens en beleving niet duiden. Woede, machteloosheid, ergernis, ongeloof, haat, misselijkheid. En nog veel meer.
Ben ik een racist? Of een moslimhater, een paranoïde hoofddoekjeswaarnemer? Moet ik op Wilders stemmen? Is mijn afkeer van hem politiek correct, maar weet mijn onderbewuste wel beter?
Ik weet niet wat ik  moet doen. Ik haat haar ook. Ze laat zich onderdrukken. Ze is mede schuldig aan al die vrouwen die in naam van godsdienst zich moeten laten welgevallen wat mannen behaagt. Ze is ondersteunster van de Taliban.

Vandaag is een Arabische vrouw onthoofd in het kader van de Sharia, vanwege hekserij! Ik weet het zeker: MIjn bekeerde prinses is mede schuldig!