donderdag 5 januari 2012

Depressie

Na de euforie komt de depressie. Het citaat van Egel uit mijn vorige blog bewijst dat. Trouwens, de gedachte die Toon egel in de mond legt was ook al niet origineel. Die had ik ook al wel eens gedacht of gelezen. En daarna geïncorporeerd als mijn eigen idee, wat weer verklaarbaar is vanuit de psychologie en onderzocht door Douwe Draaisma. Ik heb zelfs in zijn 'vergeetboek' een bladwijzer op pagina 104 over onbewust plagiaat. 'Cryptomnesie' heet het dan. Hilarisch beschreven trouwens.

Niets is de moeite waard. Nadenken en lezen al zeker niet. Als je je al uniek wilt voelen, moet je dat zeker niet proberen door een mening te ontwikkelen. Alles wat ik vind is al gevonden of kan ik al ergens vinden. Elke keer als ik een boek lees kom ik wel een deel van mijn mening tegen. Over alles wat ik vind bestaan al duizenden pagina's. Waarom nog bloggen?

En zeg wat je vindt maar eens kort en aansprekend. Ik voel een enorme machteloze woede als ik niet in twee zinnen kan overbrengen wat ik vind. Het is frustrerend en onredelijk dat alle in mijn hoofd aanwezige argumenten niet meteen mee komen in de tekst, die door mijn mond  naar buiten komt. Sterker nog: het is enorm stom, dat mensen niet begrijpen wat ik bedoel, nog voordat ik ben begonnen met praten. Ik ben al moe voordat ik mijn mond open doe. Om het nog één keer uit te leggen. En van die moeheid word ik boos.

Bij de eerste voorzichtige tegenwerpingen weet ik al dat ik niet meteen uit mijn geheugen de relevante gelezen passages zal kunnen opdiepen, hetgeen ik ervaar als het bewijs dat ik e.e.a. nog niet helemaal heb doorleefd, wat weer en bewijs is voor mijn voortdurende en herhaalde falen, wat weer leidt tot enorme zelfhaat en depressie. Ook al omdat ik weet hoe buitengewoon onredelijk mijn eigen gevoelens en gedachten zijn. Wat trouwens weer een reden is om te zwijgen en het maar niet meer te proberen.

Om de wereld te verbeteren moet je
- een denkproces doormaken
- kennis en argumenten paraat hebben
- tegenargumenten voorzien
- de duur van de discussie, die je bij voorbaat tegenstaat en verveelt, inschatten
- omgaan met de ergernis aan en over jezelf, omdat je weet dat je opnieuw niets gaat bijdragen aan de wereld.

Het is allemaal zo dodelijk vermoeiend, dat de meeste mensen er maar niet aan beginnen. Ik ook niet?

4 opmerkingen:

  1. Argumenteren is niet mijn sterkste kant, als ik bovenstaand lees denk ik, ik waag me er niet meer aan en direct daarna: "Kom op zeg, niet van dat benauwde."

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is precies wat ik steeds weer voel: Aan de ene kant de drang om het uit te leggen, om te argumenteren, om de nuanceren, om tijd te nmen. Aan de andere kant de moedeloosheid van en de drang om te overtuigen: ik leg het nog één keer uit. Nuance en docent of dominee en de strijd tussen beide. Het lot van ... Van wie eigenlijk?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zouden de sterren verkeerd staan hahaha. Laat ik het nu over hetzelfde hebben gehad. Maar niet zo mooi als jij het er neerzet.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. moet je wel iets uit willen leggen moet je iemand die op zoek is niet alleen maar stimuleren en de weg een klein beetje wijzen zodat hij/zij zelf vind wat hij zoekt.
    Want voorgekauwde ideeën met vermengd met andermans ervaringen lusten maar weinig mensen.
    ik denk dat mensen zelf moeten zoeken als ze iets van node hebben.Je kunt ze alleen iets aanwijzen daar in de verte.

    BeantwoordenVerwijderen