Ik spreek iemand die sterven gaat:
we noemen leven, dood.
De woorden komen als vanzelf,
nooit is de ruimte groot.
Ik sterf zelf daar een klein beetje,
blijf leven naderhand.
Wat we doen is zonder tijd,
mijn hartslag voelt gênant.
Ik praat met de verdoemde,
haar leven loopt straks af.
We babbelen een tijdje,
ieder met eeuwigheid als straf.
Een gedicht mag je niet toelichten, niet reageren op je eigen brouwsel. Maar toch: Babbelen is geen feit, babbelen is een verschaming.
BeantwoordenVerwijderenPas nu ik het woord 'verschaming' heb geleerd van A.F.Th. kan ik dit aan de eeuwigheid prijsgeven. De beleving van je eigen tekort.
Dank voor dat woord! Het zal de van Dale halen, voor hen die het kunnen snappen en invoelen.
Stil van....
BeantwoordenVerwijderen