Tefaf (2)

Ik ben naar de Tefaf geweest. Voordat ik ging, wist ik niet wat dat was, of dat het bestond. Een beurs, waar kunst wordt verhandeld voor bedragen die ik in mijn hele leven nog niet bij elkaar verdien, is geen gebeurtenis die vooraan in mijn beleving of aandacht zit.
Maar mijn recente fascinatie voor beeldende kunst, aangevuld met een gratis gekregen kaartje (in willekeurige volgorde) deden mij in Maastricht en het MECC belanden.

Het is verbijsterend hoeveel kunst er bestaat, in omloop is en wat het kost. Hoog opgetaste muren vol renaissance en middeleeuwen, zorgvuldig gedrapeerde stillevens, en in hoekjes weg gestopte kostbaarheden, strijden om aandacht en betasting. Want het mag wel niet, maar je kunt ze echt aanraken, die Van Gogh, talloze Picasso's, de Giotto en heel erg veel Duitse expressionisten.

Ook de mensen zelf zijn bewegende stillevens:
Een oude mevrouw zit naar een schilderij te staren. Ze is diep onder de indruk. Ze vertelt aan de kunsthandelaar hoe mooi ze het schilderij vindt. Aan zijn gezicht te zien, doet ze dat niet voor het eerst. Het schilderij zelf ondertussen stelt een vrouwenhoofd voor in een enigszins Kubistische stijl. Ik moet aan de steen van Jolan denken. Die lijkt me zeker zo mooi.

De dochter van de mevrouw probeert moeder met zachte hand mee te voeren.

- "Ik hoop dat ik het ga kopen", richt de mevrouw zich voor het laatst tot de verkoper. "Nog even met mijn man overleggen".
- "Moeder, nog één keer zwaaien, we moeten gaan".
- "Meisje, het is de laatste dag".
- "Wat zei u ook weer wat het koste?"
- "Zes miljoen mevrouw"
- "Ja ja"

Even staat mijn wereld stil. Zes Miljoen! Ooit was er een man van zes miljoen. Maar een schilderij van zes miljoen, en zo dichtbij! Ik vraag me af wat maakt dat de ene kunstenaar onbetaalbaar is, en de andere niet. Ik ken het schilderij niet. Van de kunstenaar heb ik nog nooit gehoord.

Het schilderij zal ik nooit meer vergeten.
En de steen van Jolan heeft nu ook een vaste associatie.