Maandagmorgen

Ik blijf wat langer thuis deze morgen, om de file te mijden. Een uurtje thuis werken. Al om half negen gaat de telefoon. Een druk bezette collega heeft kans gezien haar voet (niet been!) te breken bij het afstappen van een stoepje in Amman. Ik wist niet eens dat ze stoepjes hadden in Amman. Wat doet een mens trouwens in Amman? Of ik vervanging kan regelen. Nog geen vijf minuten later, laat een andere collega weten dat ze een opdracht die ze zou overnemen, toch door mij moet worden uitgevoerd. Ze kan zich niet vrij maken. Ik baal. Het is 08.45.

Als ik in de auto stap regent het. Om de file echt te vermijden besluit ik grotendeels binnendoor te rijden. Op het fietspad naast de weg zie ik twee oudere echtparen, die hebben besloten dat maandagmorgen om 08.45, bij een beetje regen, het ideale tijdstip is om eens een lekker fietstocht te maken. Ik heb een hekel aan deze lijn van denken. Deze vorm van irriteren, óf door te laten zien hoe dom je bent, óf hoe raar je denkt, óf ook door expliciet en doelgericht anderen op deze manier de ogen uit te steken, zou verboden moeten worden.

Halverwege mijn autoritje begint de zon te schijnen. Ik haal drie joggers in, die onafhankelijk van elkaar hebben besloten dat maandagmorgen om 09.00 de ideale tijd is om je kilometers te maken. Op de één of andere manier kan ik dat beter hebben dan bejaarde fietsers. Maar als ik me betrap op die gedachte heb ik wel meteen een hekel aan mezelf. Ik ben een nare man.
Dan moet ik remmen, want er staat een opnverklaarbare file op mijn weggetje binnendoor. Sluipverkeer, bah! Het is 09.15.

Mijn dochter belt. Ze is geslaagd voor haar rij-examen. Meteen de eerste keer. Vanmorgen om 09.15, het perfecte tijdstip voor een rij-examen. Het is 10.15 uur

Ik hou van haar. Vooral op maandag! Door haar kan ik er deze week weer tegen!