Op de dag van de begrafenis van prins Claus, zie ik een begrafenis van iemand in Amsterdam. Niemand mist hem. Er is slechts één bezoeker: iemand van de sociale dienst. Hoe schril is het contrast van deze intrieste aanblik, met de pracht en praal van het geïnstitutionaliseerde verdriet. Hoe veel echter de confrontatie met de zinloosheid van het leven en de dood.
Ik zie twee mannen, waarvan de ene vliegtuigspotter en de andere TV kijker. De TV kijker heeft niets met vliegtuigspotters. Hij woont tussen tientallen stapels kranten, waaruit hij het TV aanbod zorgvuldig destilleert. De vliegtuigspotter kijkt nooit TV. De mannen wonen al jaren samen en verdragen elkaar. We leren meer over communicatie, dan in de meest geavanceerde cursus. Over hoe we worden wat we zijn.
We reizen van Nummer één naar Tiendeveen. In verschillende dorpen wordt een plaatselijk buitenbeentje in z'n waarde gelaten. Hoe echt beleven we het cultuurverschil, hoe authentiek is de tolerantie.
Vandaag is de aankomst in Tiendeveen. De hele bevolking van Tiendeveen is uitgelopen om de beroemde TV makers te ontmoeten. Ze blijven buiten beeld. Het is de laatste aflevering van het tiende seizoen van Man bijt hond. Alles is echt. Raoul Heertje is niet in de buurt. Jammer eigenlijk.
En ik? Ik laat natuurlijk een traan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten