Op een muurtje bij een school zit een man. Hij is leraar. Aan een verder onzichtbare interviewer vertelt hij z'n levensverhaal. Zijn vader werkte in de mijnen. Die droomde van een zoon, die het verder zou schoppen dan hij. En het is gelukt! Wat zou vader trots zijn geweest! Z'n stoflongen maakten dat hij het niet mee heeft mogen maken. Maar de herinnering was en is voldoende motivatie. Monsieur Georges Lopez pinkt een traan weg.
Het is een scene uit 'etre et avoir', een film over een Franse plattelandsschool, waarvan mr. Lopez de enige leerkracht is. Het is de mooiste illustratie die ik ken van "het autobiografisch perspectief". Hoe wordt je tot wat je bent? Welke invloeden zijn cruciaal? Welke rol speelt je fysieke omgeving? De vraag opvoeding of erfelijkheid heeft zijn eigen antwoord in ieders eigen leven en opvatting.
Met vrienden hebben we daar iets op gevonden. We stellen ieder onze eigen autobiografische fietstocht samen en leiden de anderen rond in onze jeugd. Het is een prachtig, ontspannen, hilarisch en intiem gebeuren. Het toont de ingrediënten van hoe je bent geworden tot wat je bent. Het toont het gevecht naar zelfstandigheid, de worsteling om los te komen van je ouders, de liefde voor die ouders en voor je geboortegrond.
De fietstochten roepen verhalen op. Terug in je dorp of stad komen de herinneringen boven en vallen elementen van het leven op hun plaats. Het is voor de één een verbazingwekkende ervaring hoe alles is veranderd, voor de ander een bijna therapeutische ervaring.
Er is maar één voorwaarde: Je moet wel durven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten