Elke dag ga ik er kijken:
naar het zwart met blauw gedicht.
Diepte, ruimte, duister,
het prachtig hemels licht.
Ik ruik er de Vogezen,
een rots verbergt de tijd.
Het pad leidt naar het einde,
zwart en zonder spijt.
Ik zie er bomen, stenen, webben,
ik zie ravijnen vol met kans.
De schilder vindt het matig
Ik doe een regendans.
Het gaat niet om het plaatje,
want dat stelt niet veel voor
ik kom er graag en hevig,
het voelt mijn eigen spoor.
bij het zien van de titel van dit bericht dacht ik een ironisch stukje te gaan lezen.
BeantwoordenVerwijderenna het aanklikken van de link kwam ik bij mezelf uit!
ik word er verlegen van.
als maker heb ik dus geen idee wat sommige beelden oproepen, hoe ze de fantasie kunnen prikkelen en je voor een moment naar een andere wereld kunnen leiden.
dank je wel!