De ochtendlucht is prachtig. De zon schijnt. De kleuren zijn de beloning voor mijn moed. De wind is aangenaam. Ik loop weer! Na een jaar achillespeesleed hol ik voorzichtig door de lokale dreven. Het is fris. Het is feest!
Mijn ademhaling gaat zwaar. Het zweet gutst al na 5 minuten.
- "Dat is te snel".
Mijn hoofd probeert de benen te vertellen dat ze niet meer willen.
Ik leg de stem het zwijgen op:
- "Zit niet te zeuren, wees blij dat je weer buiten bent".
Blijkbaar ben ik ben niet overtuigend, want ze blijft jeremiëren.
- "Ga nou wat langzamer".
Ik haat haar. Ik denk aan gelukkige loopmomenten. Dartel passeer ik het drie kilometerpunt.
- "Zie je wel dat het goed gaat?"
Ze vestigt de aandacht op mijn achillespees:
- "Volgens mij doet het pijn".
- "Onzin, dat zit allemaal tussen jouw oren".
Het blijft even stil. Ik geniet. De laatste kilometer.
- "Dat kan best in 5 minuten"
- "Zeik nou niet, wees blij dat je weer loopt, het hoeft niet harder".
Ik doe het toch. Iedere tweehonderd meter stiekem even kijken of het lukt.
Nog sneller.
- "Doe dat nou nie-iet".
De benen luisteren niet. 5.15 over de laatste kilometer.
- "Valt toch tegen".
- "Zeikerd"
Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten