Kots-stand

Tussen Zwolle en Apeldoorn haal ik een auto in. Aan de zijkant, achter het achterraam, prijkt een bordje:"Liefste pappa aan boord". Ik schiet spontaan in de kotsstand.

Terwijl ik verder rijd mijmer ik over het bordje en mijn reactie. Ergens op een school heeft de een juf (een meester zou ook kunnen, maar is puur statistisch erg onwaarschijnlijk gezien het feit dat 90% van het onderwijs uit vrouwen bestaat), bedacht dat er weer iets leuks bedacht moest worden voor vaderdag. De obligate papieren stropdas of beschilderde mok zijn op een zijspoor beland. Een bordje voor in de auto! Dat is een goed idee.

Met de tongen uit hun monden, en als het mee zit hun vader in gedachten, schilderen, kleuren en schrijven de kinderen hun bordje. En als het niet netjes is, doet de juf het wel voor hen. Want vaders willen hun bordje graag netjes! En dan hangen ze hem graag in hun auto, hun fallus van mannelijke mobiliteit.

Tot zover de kotsstand. Want als ik dan denk aan een lief meisje dat het bordje op vaderdag met een serieuze blik en rimpel van verwachting aan haar vader geeft, smelt ik toch. En dat die vader dat bordje dan ook nog echt in de auto hangt, en uit pure liefde voor zijn dochter zich ten toon stelt aan de wereld, dat vind ik dan toch best dapper. Want ik heb wel even op z'n gezicht gelet! Ik weet hoe hij er uit ziet, die liefste pappa van de hele wereld. Dat risico heeft hij wel genomen.

Wat een held! Ik ben nog nooit zo snel van mening veranderd.