Foto's inplakken

Ooit was november de tijd van het foto's inplakken. Tot en met kerst kon je de zomer in huis halen. De zorgvuldig geselecteerde kiek-momenten netjes gedrapeerd op enkele pagina's van fraai papier met houtnerf. Probleem was, dat je het dan wel moest doen. Anders bereik je het stadium dat je niet meer weet waar de foto's zijn gemaakt of waar ze van zijn. Ik heb op zolder minstens vijf schoenendozen vol onbestemde herinneringen. Of zijn het verhulde kunstenaarsaspiraties?

Eigenlijk maakt dat natuurlijk ook niet uit, want voor wie maak je de foto's eigenlijk? Er zal na je dood toch niemand meer je vakantieherinneringen ophalen? De kinderen van nu gaan overal zelf heen. Niks foto's , gewoon zelf gaan kijken!

De digitale camera heeft het probleem opgelost. Je maakt nu honderden foto's, wacht tot het geheugen vol is, dumpt de foto's daarna op een stick of harde schijf, die vervolgens stuk gaat of zoek raakt. Of je selecteert er één of twee voor je blog. En betrapt je er op dat er wel degelijk een soort persoonlijke stijl bestaat. Foto's dumpen als reflectiemoment.

Ik heb er tientallen van. Veel blauw. Veel lucht, veel geen mensen. Veel niets.