Vakantie: voorbij gelukkig!

Straks ga ik weer aan het werk. Ik vrees de dag. Niet omdat ik niet wil werken, maar vanwege de vraag: "en, hoe was je vakantie?". Al jaren zie ik op tegen deze vraag. Want ik moet vooral zeggen dat ik ben uitgerust. Door niets te doen. En ik heb geschaakt en heb gelezen en mijn hersenen ingespannen.

En nu? Ik blijk gelijk te hebben.

"Het idee dat de mens afleiding moet zoeken om gelukkig te zijn lijkt me een misverstand. (...) De reisindustrie leeft van het idee dat je opknapt van 'lekker' niets doen in een paradijselijke omgeving. De reisbazen weten natuurlijk best dat ze de zaak belazeren: uit het aantal klachten en vooral de aard van de klachten, kunnen ze opmaken dat hun cliëntele overspannen en zenuwziek uit hun paradijzen huiswaarts keert. Dat komt omdat de hersenen het concept vakantie niet snappen. Ze willen iets te doen hebben, ergens op gericht zijn.

De mens die afleiding zoekt verwacht dat hij door iets of iemand wordt geamuseerd en geeft daarmee zijn lot uit handen. Hij wil zonder inspanning gelukkig zijn. Hij wil zijn hersenen op non-actief stellen, maar dat kunnen ze niet! Vandaar dat in die verre paradijzen er ontzaglijk wordt gezopen".

"De enige taak van het onderwijs is kinderen een passie te bezorgen"

Deze blog is bijna volledig gejat. Uit mijn vakantieboek: Hoe word ik gelukkig? Een zelfhulpboek van Guus Kuijer. De man die ook zag "hoe een klein rotgodje God vermoordde" en de minachting voor het kind zag.

Het is een boek dat aangeeft dat we we vooral niet teveel naar onszelf moeten zoeken, zoals in veel therapieën wordt aangegeven. "Het is een nutteloze zoektocht naar niets, die dan ook eindeloos voortduurt".

'Voorbij gelukkig' dus. Een provocerend standpunt dat om discussie vraagt. Na het lezen van het boek, kan Guus op mijn sympathie in ieder geval rekenen!