Het is heet die dag, heel heet, de dag dat het toernooi begint. De speelzaal ligt op een berghelling. De zon staat pal op de ramen. Binnen is het tussen de 40 en de 50 graden. Van niemand zou je verwachten dat hij daar in gaat zitten, ook niet van de organisatie.
"The rythme of life at Ikaria is slow, life is relatively cheap. The motto is "relax and enjoy". For the newcomer this might seem strange and even e bit annoying but as long as you get used to it you start to enjoy it!"
De aankondiging en waarschuwing in de persoonlijke brief van de organisatie waren achteraf luid en duidelijk. Er is natuurlijk wel een goed verstaander nodig.
De inschrijfbalie is er nog niet. Of misschien verplaatst. Maar waar heen? Ongeveer 100 schakers hangen voor de speelzaal rond. Wachtend op een berichtje.
Plotseling is er paniek. Er is een indeling! Een schema, wie tegen wie speelt! Maar ik sta er niet op! Honderd anderen ook niet trouwens! De toernooidirecteur ziet meer mensen dan verwacht.
- Heeft u dan niet ingeschreven bij het raam aan de zijkant van het gebouw?
- Oooh, was het daar?
Er vormt zich een rij. Slow. Relax and enjoy. Er komt straks een nieuwe indeling. We gaan zo beginnen. De zon is achter de bergen gezakt. Het was ook te warm om te schaken. Je kunt net zo goed wat later beginnen.
Het is half één als we 's nachts een restaurant zoeken. Een aardige bewoonster van het eiland wil nog wel iets maken.
"Ikarians are very friendly and the same applies for the atmosphere of the tournament. We have aquired some very loyal friends during these years. The best reward for us is when they return to the island or when they recommend the tournament to others"
Ik zou het doen. De zin van het leven krijgt een nieuwe dimensie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten