Terug van vakantie heb ik elk jaar weer dat spannende gevoel, die tinteling: zou er iets gebeurd zijn? Elk jaar opnieuw hoop of verwacht ik op de één of andere manier dat er iets gebeurd is in dit land, of misschien in de wereld, iets dat ik op een vreselijke manier heb gemist! Fantastisch lijkt me dat! Niveau Twin-towers bij voorkeur!
Ik sneup alle kranten door, onbewust op zoek naar dat bericht dat het nieuws van de maand is of kan worden. Maar langzaam dringt het ook dit keer tot mijn brein door: weer niets.
Aarzelend zet ik dan voor de eerste keer de TV weer aan. De komkommertijd stort herhalingen en quizen over mij uit. En Abraham Moskowitz. Hij blijkt het op te nemen voor de Hells Angels. Hun aanvoerder is een groot onrecht aangedaan. Ten onrechte beschuldigd van afpersing en moord! Brodeloos geworden als portier van Yab Yum, de integere organisatie, die in deze onrechtvaardige mallemolen is mee gesleurd. Resultaat van al deze onrechtvaardigheid.
En bovendien is de vredelievende vriendengroep in de samenleving zwart afgeschilderd als zijnde onmensen en moordenaars. Twee maanden onterecht in een cel! Vreselijk! De schadevergoeding moet hoog zijn!
Ik zap door. Een biologische boer heeft bezoek van iemand van het ministerie van landbouw. Zijn te-dikke-mest (die van de koeien van de biologische boer bedoel ik dan), blijkt niet in de verplichte injectiestrontkar te passen. In onderling overleg besluiten boer en ministerie, dat het algemeen geldende mestuitrijverbod voor deze boer zal worden aangepast en bijgepunt. Een investering van € 50.000 door de boer. Het ministerie draagt niets bij, want het toestaan van deze godspe, buiten de regels om, is natuurlijk al een bijzondere en enorme bijdrage.
Helaas blijkt de plaatselijke hondenwachter, annex buurtagent niet op de hoogte gebracht van de afspraak tussen boer en ministerie. En dus wordt de boer toch bekeurd en veroordeeld! Drie jaar en 5 rechtzaken later komt de minister zelf op bezoek en komt het alsnog goed. Misschien iets voor een schadevergoeding?? Moskowitz blijkt in geen velden of wegen te bekennen.
In Engeland wint een mevrouw een rechtzaak tegen de staat, waarin ze bedingt dat ze zelf een einde aan haar leven mag maken als ze haar MS ondraaglijk vindt geworden. Iemand mag haar daar bij bijstaan, zonder te worden gestraft.
Bij mij in de straat ondertussen, is een getrouwd echtpaar waarvan beide leden lijden aan MS. Ze willen een kind. Kan dat?
Moet je liefde beslist met een kind worden 'bekroond'?
Kun je ook zonder deze aanwas gelukkig zijn samen?
Daar waar de één de dood af dwingt, zetten anderen een kind op de wereld, dat straks, als het bewustzijn daar is, de doodsbeslissing nauwelijks kan ontwijken.
Iets voor Dhr Moskowitz? Wel of geen kinderen? Moreel verantwoord of juist verwerpelijk? Misschien aanklagen als overbelasting van het gezondheidsaparaat bij voorbaat?
Kijk dat zou nou in de krant kunnen staan. Maar daarvoor is de komkommer te dun.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten