Kun je terug reizen in de tijd? In films wel. Je gaat in een tijdmachine en dan kom je in de middeleeuwen. Maar kan dat ook echt? En hoe dan? Als kind snapte ik er niets van. Het intrigeerde me mateloos (vooral naar de toekomst reizen trouwens), maar het bleef duister.
Ik heb het vaak uitgelegd gekregen, maar het duurde heel lang voor ik het begreep. Dit hielp: Om terug te gaan in de tijd, moet je sneller reizen dan het licht. Wat ik nu zie, is over een tijdje te zien op de maan. Als ik razendsnel naar de maan reis, (sneller dan het licht zich daar naar toe verplaatst) kan ik het op de maan nog een keer zien.
De beelden van de tweede wereldoorlog zijn nog steeds onderweg. Als ik heel snel er achteraan ga, en ze in haal, kan ik de tweede wereldoorlog zien. Maar zou ik de gang van zaken ook kunnen beïnvloeden? Dat niet, je kunt de lichtbundels zien, maar de handeling is al verdampt. Of niet?
De tijd gaat dus niet achteruit. Films zijn onzin. Zelfs sneller reizen dan het licht werkt niet echt. En kun je dan ook naar de toekomst reizen?
Ik herinner me het gevoel toen ik het wel begreep. Eureka! Ik snap het! Het is één van de mooiste gevoelens die ik ken. Het mooiste is dat je iets gaat snappen, wat je al wel wist. Een soort verdiept gevoel van voldoening: begrijpen. Ik kan het niet goed uitleggen.
En dan: "Er zou een aparte tijd moeten worden uitgevonden voor de tijd van het leren. De tegenwoordige tijd van bezinking bijvoorbeeld. Ik zit hier in de klas en eindelijk begrijp ik het. Nu snap ik het. Mijn hersenen verspreiden zich door mijn lichaam: het bezinkt".
Fantastisch! Zo zou ik het hebben willen zeggen. Zo voelt het. Daniël Pennac is een schrijver, die als kind heel erg zwak was op school. En toch werd hij later leraar. Bovenstaande tekst is van hem. Op bladzijde 47 van het boek: "Schoolpijn" staat het. Zomaar. Opeens.
Daniël, dat is het! Dank je wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten