Drs. P. is 90 geworden. Dat is een gelegenheid waar (na de Griekse veerboot) best nog een blog aan besteed mag worden. Trouwens, hij daagt daartoe zelf uit: tijd nemen om ergens bij stil te staan. In zijn naar buiten treden bij de feestelijke gelegenheid, brak hij een lans voor het een daarmee verwant woord: 'Prakkiseren'. En terecht!
Prakkiseren, daar is iets mee. Er zijn meer woorden die ook zoiets betekenen:
- Piekeren
- Peinzen
- Denken
- Reflecteren
Er zijn allerlei kleine verschillen tussen deze woorden. Je kunt prakkiseren over een sudoku. Als het leven geen zin heeft kun je net zo goed eens en sudoku oplossen. Je kunt ook over een sudoku piekeren. Als je daar over piekert, moet je er zeker over prakkiseren ermee op te houden.
Peinzen is wat passief. Het is de vraag of het ooit iets op zal leveren. Prakkiseren is meer constructief. Ontspannen en toch doelgericht. Je kunt prakkiseren over de oplossing van iets. Dan komt er vast iets van terecht. Piekeren is een beetje tobberig. En wat klein.
Denken is erg gewoontjes, niet uitdagend. En dus, als je die woorden vergelijkt, dan heeft prakkiseren nog het meest van het meer moderne, om niet te zeggen 'hypende' reflecteren.
In de vakantie vond ik eindelijk waarom dat reflecteren zo hyped. In zijn onvolprezen boek: "Apprendre á vivre', om de een of andere bizarre commerciële reden in het Nederlands vertaald als "Beginnen met filosofie', beschrijft de Franse filosoof en voormalig minister Luc Ferry de weg van de oudheid tot het reflecteren. Van Socrates tot 'verruimd denken'.
Verruimd denken blijkt een vorm van nadenken over het heden te zijn, waar je je volledig op richt. Een manier om je leven zin te geven. De Tao in een westers jasje. Post-Nietscheaanse zingeving. In de boekhandel heet dat nu weer 'mindfulness'. En zo val je van het één in het ander.
Iets om eens over te prakkiseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten