Carice van Houten is bij zomergasten.
'Das leben der anderen' zegt ze, is de beste film van de laatste tien jaar. Ze deelt een scene met ons. De Stasi-spion leent een dichtbundel van zijn doelwit. En hij komt tot inkeer. Kunst kan de wereld veranderen.
Carice begrijpt dat: Stasi-agent, dat is het toppunt van eenzaamheid. Al spionerend, krijgt hij gevoel voor het leven van anderen. Hij voelt de warmte in wat hij ziet en leest! Wat zou het mooi zijn als het zo was.
De presentatrice, Margriet van der Linden, fileert deze optimistische levensvisie: onrealistisch, denk je dat echt?
Carice weet het niet, maar het voelt voor haar goed. Elke keer als Margriet het gevoel op de schop neemt, levert Carice haar standpunt in. Nou ja... Ik weet het niet....
Je ziet het aan haar: het is te teer om te betasten, dan breekt het. Laat maar. Je snapt het toch niet.
De ratio is niet alles. Ik besta niet omdat ik denk. In weerwil van wat sommige filosofen beweerd hebben. Zowat alle belangrijke filosofen, te beginnen bij Kant, hebben zich intensief met kunst ingelaten.
F. vande Veire zette van veertien van hen de kunstopvatting uitvoerig uiteen. "Als in een donkere spiegel". Kant, Schiller, Schelling, Hölderlin, Hegel, Nietzsche, Heidegger, Benjamin, Bataille, Adorno, Blanchot, Freud, Lacan en Derrida.
Carice kan zo in dit rijtje.
ik herinner mij deze uitzending, door omstandigheden de enige "zomergasten" die ik heb kunnen kijken.
BeantwoordenVerwijderentenenkrommend, ik kreeg zapneigingen.
ik ben blijven kijken, uit solidariteit met Carice.
misschien maar goed dat ik slechts die ene aflevering heb gezien.