In de trein zit achter mij een jonge moeder met haar dochtertje. Het meisje lijkt me een jaar of drie. Hun conversatie is opvallend gelijkwaardig. En zeker niet kinderachtig of opvoedkundig. Ze hebben een uitje en ik geniet van het gestolde geluk. Ik moet denken aan Jan Geurtz, die in zijn boek "Het einde van de opvoeding" schrijft:
- Wanneer heeft u voor het laatst genoten van het contact met uw kind?
- Dan was u zeker net even niet aan het opvoeden.
Een gewetensvraag, iedere keer weer.
Als we Amersfoort naderen verandert de toon van het gesprek. De moeder vertelt het meisje dat ze naar oom Geert gaan, en dat ze vooral 'een prinsesje' moet zijn.
"Zo meteen doe ik je ketting om, en je haren netjes. Ik wil dat je netjes blijft".
Het meisje wil graag chocola. Moeder geeft aan dat ze dat dan meteen in haar mond zal doen.
"Je mag het niet meer zelf vast houden. Je wilt toch wel netjes blijven?"
De lol tussen moeder en kind lijkt verdwenen. Zwijgend bereiken we Utrecht, waar beiden de trein verlaten, op weg naar oom Geert. Ik ken hem niet, maar heb toch een hekel aan die man.
En zo is het!!! ;-)
BeantwoordenVerwijderen