In de gang van de PABO waar ik moet zijn, kom ik een ouder stel tegen. Zeg maar gerust bejaard. Hij is sterk en rijzig. De zwarte overjas is van smetteloze snit, de zwarte schoenen zijn gepoetst. Z'n witte haar zit stevig om zijn gebruinde gezicht. Distinctie is hem niet vreemd. 'Dorstend naar kennis', zou ik geloven.
Aan zijn arm een mevrouw, die veel weg heeft van mijn reeds lang overleden oma. Ze loopt voorover. Haar bordeauxrode jas kleurt niet helemaal bij haar beige bejaardenschoenen met blokhak en breed bandje. De ruimte tussen onderkant van de jas en de schoenen is geen gulden snede. Ze voert wel het woord:
- "Dat lijkt me een erg interessant onderwerp. Ik weet er ook erg weinig van".
Zijn gegrom kan zowel instemmend als afkeurend zijn. Onze wegen scheiden.
Een uurtje later tref ik een hele groep van deze bejaarden in de kantine. Zou er zoiets als een bejaardenPABO bestaan? Ik vraag het niet. Ik laat mijn verbeelding met me op de loop gaan en laat de groep de groep.
Als ik het pand verlaat, tref ik het stel weer. Op de parkeerplaats lopen ze gearmd en enigszins afwezig, voorzichtig door de regen en de papperige sneeuw. Het is glad. Dan stappen ze samen in een rode Mini Cooper, met op het dak zwarte en witte vlakken, als van een schaakbord. Zij rijdt.
Ik heb geen idee wat ze hebben gedaan of hebben geleerd. Mijn wereld hebben ze op de kop gezet. Alleen al daarom is hun uitje nuttig geweest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten