Plaatjes kijken

Thuis deden wij niet aan kunst. Buiten de kerkmuziek dan. En het jaarlijks blijspel van de toneelvereniging.
Van 'gesneden beelden' snap ik niets. Voor mijn achtiende ben ik nooit in een museum geweest. Na mijn achtiende wel, maar toen zag ik niets. En dus ging ik heel lang ook niet meer. Ik las liever boeken. Pas nu leer ik een beetje kijken en waarderen. Jemmy van Hoboken bijv.

Sinds een paar weken ben ik geïntrigeerd door de relatie tussen filosofie (de woorden) en kunst (de beeldende vorm). En dus heb ik een boek (!) gekocht over kunst. 'Eeuwige Schoonheid', van E.H. Gombrich, een eenvoudig standaardwerk over kunsthistorie. Ik heb het al bijna uit. Er staan veel plaatjes in. Ik schiet snel op. Ik kijk er naar, maar zie niks. Soms staat in de tekst wat er op de plaatjes staat. Dan zie ik het ook.

Jaren geleden heb ik vaak de boeken van Maaarten Toonder willen lezen, maar ik werd afgeleid door de plaatjes. Ik las er over, in "Wees blij dat het leven geen zin heeft", van Jaap van Heerde. Een hilarische tekst over het onmogelijke leven van Joost in het doorlopend veranderende kasteel Bommelstein: "Het wordt gaandeweg in één verhaal drastisch verbouwd. Er is werkelijk geen detail dat de overgang naar de volgende aflevering overleeft. Joost is nog niet even naar de keuken geweest om zijn verrukkelijke jachtschotel te halen, of het kleed blijkt gedraaid, er zijn gedurende zijn korte afwezigheid ramen bij gekomen, stijlmeubelen zijn van karakteristiek veranderd, bijzetkrukjes van driepotig vierpotig geworden en er zijn wandversieringen aangebracht. Het moet bij Joost tot grote radeloosheid leiden".

Om 12 uur 's nachts is op radio 4 het hoorspel van Maarten Toonder. Geen plaatjes, alleen tekst. Ik blijf wat langer in de auto zitten. Wat een feest!