Mijn dochter zit op muziekles, dat wil zeggen, mijn dochter zát op muziekles. Ze was ooit dolenthousiast. Op school een beetje blokfluit en via een vriendinnetje, die prachtig kon spelen, naar pianoles. En dat ging eerst best goed. Je kunt al heel snel een deuntje spelen, en je leert je eigen vaardigheid waarderen. Maar dan komt er een moment dat de pianoleraar vindt dat je toonladders moet studeren. En moeilijker, vervelende stukken. En zo zat ik op een avond na 3 jaar als trotse ouder bij weer een ‘voorspeelavond’. Zo’n avond dat de kinderen van de muzieklerares optreden tot meerdere glorie van de lerares en van de ouders. Of tot glorie van hen zelf? Mijn dochter had haar stuk niet eens voorbereid, en zonder gene bakte ze er niets van. En toen is ze van pianoles af gegaan.
Mijn dochter zit nu op gitaarles, d.w.z. ze zát op gitaarles. Na haar piano-escapade besloot ze dat ze wilde leren gitaarspelen. Samen met een vriendin liedjes zingen en er zelf bij spelen, hartstikke leuk! En zo ging het ook een jaar. Ze kende zelf een leraar, want daar leerde je snel al pop-liedjes, en mocht je zelf meenemen welke stukken je wilde leren. Niets kon dus mis gaan dit keer. En ze leerde snel. Maar na twee jaar wilde ze plotseling niet meer. We merkten dat ze regelmatig weer achter de piano zat en steeds dezelfde stukjes oefende. Gedownload van internet. Partituren van popliedjes. En de gitaarleraar wilde dat ze de techniek verbeterde. Spaanse stukken speelde, want ze kon het toch zo goed. En zo stopte ze met gitaarles. En nu speelt ze weer piano. Zonder leraar. Ze koopt een muziekboek in de winkel bijv. van “Le fabuleux destin d’Amelie Poulin” of van de Corrs of…. Samen met een vriendin treedt ze op, op de grote schoolavond in de Grote Schouwburg. Nu ben ik pas echt de trotse ouder.
Er zijn bedenkingen. Is haar niveau niet zwaar onder de maat? Goed bedoeld amateurisme? Zit er niet veel meer in? Heeft die muziekleraar die haar toonladders wil leren, of Spaanse gitaarstukken eigenlijk niet hartstikke gelijk? Als je dit door vertaalt naar onderwijs, hebben we het hier dan niet over kinderen, die fonetisch gaan spellen? Is de oppervlakkigheid dan niet keukenmeester? Is diepgang en lol echt niet te combineren?
De drang om in het onderwijs iets te veranderen overal en op alle scholen actueel. Scholen willen immers kinderen activeren in hun manier van leren. Ze willen kinderen iets bieden, kinderen boeien en kinderen motiveren. Nieuw leren gaat niet over onderwijs, nieuw leren gaat over leren! 'Nieuw leren' is een besmette term als het over onderwijs gaat: De kinderen leren niets, de docenten doen niets.
Scholen kunnen heel veel leren van mijn dochter. Ze heeft een passie.
Dan gaat leren vanzelf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten