Nog nagenietend van 'The reader' betrap ik me op een karaktertrek, waarvan ik me eerst even afvraag of het een zwakte of een sterkte is. Maar langzaam trekt een duistere wolk over mijn gemoed: het ziet er slecht voor mij uit!
Wat is het geval? De vrouwelijke hoofdpersoon van de film wordt ervan beschuldigd de aanstichster te zijn geweest van de dood van 50 gevangenen. Het bewijs daarvoor is dat ze een verslag van de gebeurtenis heeft geschreven. Maar dat kan niet, want ze is analfabeet!
De mannelijke hoofdpersoon weet dat. Maar hij zegt er niets over. Niet omdat hij dat niet wil, maar omdat zij zelf toegeeft dat ze het verslag heeft geschreven, en ze dus haar analfabetisme liever geheim houdt dan zichzelf vrij te pleiten. Hij besluit dat haar beslissing voor gaat. Het is het verschil tussen 3 jaar en levenslang.
Sterk van invloed op mijn gemoedstoestand is dat haar mededaders, waarvan dus minstens één de schrijver van het verslag moet zijn, haar opzichtig de schuld geven. En plotseling nestelt er zich in mij een ontembare woede. Het is niet eerlijk! Er is hier geen sprake van rechtvaardigheid, ook al wordt er recht gesproken!
Ik zou dat nooit kunnen. Ik zou haar besluit tot geheimhouding nooit, lees NOOIT, hebben kunnen respecteren. Ik zou ongetwijfeld openlijk of anoniem, rechtstreeks of aan haar advocaat, hebben laten weten dat de veronderstelde dader analfabeet is, en het dus niet gedaan kan hebben! Ik zou mijn woede voorrang geven boven haar wens tot geheimhouding. Mijn rechtvaardigheidsgevoel stellen boven haar schaamte. Mijn ego stellen boven haar muizenpersoonlijkheid!
En tot mijn grote schrik lees ik nu in het boek "leiderschap ontraadseld", van Manfred F.R. Kets dat dat er op wijst dat ik misschien wel hypomanische neigingen heb. En mijn omgeving weet dat natuurlijk al lang! En anders heb ik dat al verraden op mijn blog. Onrechtvaardig? Me hoela!
'Hypomanische neigingen', dat is maar een millimeter verwijderd van dat ik misschien wel een slecht mens ben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten