Eén keer in mijn leven ben ik door een meisje gevraagd om met haar uit te gaan. Het was in 1977. In mijn tijd vroegen de jongens nu eenmaal de meisjes, niet andersom. Zij vroeg mij mee naar de film, de nachtfilm nog wel. Om twaalf uur 's nachts draaide in het city theater in Groningen de film: "Jonathan Livingstone Seagul". Het bijbehorende liedje van Neil Diamond was een grote hit.
Het was zelfs aan mij niet geheel ontgaan, dat het meisje al een tijd lang meer dan gemiddelde belangstelling voor mij toonde. Waar ik me trouwens niets bij voor kon stellen. Van haar niet, maar van niemand eigenlijk destijds. Het betreffende meisje was trouwens niet bepaald mijn droom-date. Maar daar waar ik zelf niemand durfde te vragen, durfde ik ook niemand te weigeren, en dus toog ik met haar naar de film over de meeuw.
Recent is er een boek verschenen van Ellen Heijmerikx. Het heet ' Blinde Wereld'. We volgen Kieke, die deel uitmaakt van de Noorse Broederschap. Deze Broederschap is een streng gelovige groepering die meent het enige ware geloof te hebben. Iedereen die geen lid van de Noorse Broederschap is zal, wanneer Jezus terugkeert, voor altijd branden in de hel. En wie uit de Broederschap stapt, wordt verstoten. In het boek speelt een meeuw een bijzondere en aangename rol.
Onze nieuwjaarskaart toont een meeuw. Wat een toeval!
In de top 100 van vogelgeluiden, die deze week is verschenen, is de meeuw op de tachtigste plaats geëindigd. Ruim achter merel, nachtegaal en roodborst.
Aangekomen bij de film, bleek mijn gestel niet bestand tegen zoveel saaiheid om me heen. De film toonde alleen een meeuw. Verder niets. Zelden heb ik tijdens een film zo geslapen als toen. Mijn gezelschapsdame heeft mij nooit meer aan gekeken na die nacht.
Het kwam allemaal boven tijdens onze traditionele nieuwjaarswandeling.
Het viel mij toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten