Rare snuiters, die volwassenen.

Onze zoon van 5 kan niet naar de oppas. Aan tafel een mooi moment om hem dat te vertellen: Morgen spelen en eten bij een ander vriendje, want Ilse kan morgen niet. Ik ken mijn zoon lang genoeg, om te weten dat hij daar geen genoegen mee zal nemen. En inderdaad is het inmiddels vaste: "Waarom niet?" zijn voorspelbare reactie.

We voeden onze kinderen graag verantwoord op, maar ook een beetje beschermd. Aangezien de dood onderdeel is van ons leven, geef ik dus aan dat Ilse morgen naar een begrafenis moet.
De rimpel in zijn voorhoofd doet vermoeden dat hij hier nog geen genoegen mee zal nemen. Zijn gezicht staat ernstig en zijn hersenen lijken op volle toeren te draaien. 'Begrafenis' heeft iets met dood te maken, dat weet hij van de recente dood van een buurvrouw. Blijkbaar waren de wisselende reacties op diens dood, na een langdurig ziekbed, hem niet ontgaan. Al zou ik dat vóór vandaag niet hebben geweten. Zijn volgende vraag getuigt echter van dat inzicht:
- "Is dat erg?"
Zijn gezicht verraadt enige onzekerheid. Opkomend verdriet? Mededogen? Blijkbaar is dat ook wat mijn vrouw treft. Wellicht om hem enigszins te beschermen zegt zij:
- "Nee hoor, het is nog van een vriendin van vroeger"?
Als volwassene zeg je soms vreemde dingen. Al heb je er een kind voor nodig, om je daarmee te confronteren, d.m.v. zijn briljante riposte:
"Waarom wordt die dan morgen pas begraven?"

Onze klaterende lach werkt bevrijdend, al zal de reden daarvan voor iedereen anders zijn.
Konden we als volwassene maar zo vragen. Het is te leren, getuige een prachtige blog van Sigrid van Iersel, met o.a. de geweldige uitspraak "Jij bent eigenlijk mijn probleem". Van harte aanbevolen! Voor alle ouders en leerkrachten.