De voorronde van het NK schaken voor de jeugd was in 1975 in Doetinchem. Omdat ik tweede was geworden in Friesland, mocht ik mijn 'Heitelan' daar vertegenwoordigen. Nog nooit was ik buiten Friesland geweest, en Doetinchem is dan een mooi begin. De avond voor de laatste ronde, was er een afsluitend feestje. Omdat het schaaktoernooi alleen maar jongens als deelnemer had, waren ook de meisjes van de plaatselijke meisjes-MAVO uitgenodigd die avond de feestlocatie te komen bezoeken.
Voor de meeste jongens waren deze meisjes wezens van een andere planeet, waarschijnlijk Venus, al wisten we dat toen zeker niet. De meisjes drapeerden zich langs de kale grijze en betonnen muren, al denk ik achteraf, dat die muren noch kaal, noch grijs, noch van beton waren. Of alleen het laatste, zoals het muren natuurlijk ook betaamt.
De jongens keken vanuit de verte naar deze curiositeit. De meeste zaten in een hoekje met een zakschaakspelletje de partij van die dag nog maar eens door te nemen. Er speelde harde muziek. Maar één nummer is mij bij gebleven. Het triggerde deze blog. Ik hoorde het afgelopen zaterdag weer op een feestje van iemand die Abraham had gezien, in een gelegenheid met kale muren en dansende meisjes.
Juist nu je weet waar de mosterd wordt gehaald, is een dergelijke confrontatie elke keer weer even schrikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten